Διάβασα την ανακοίνωση του ΕΜΠ, κατά την οποία, από το 2009 έως σήμερα,

- η χρηματοδότησή του μειώθηκε κατά 63%,

- ο αριθμός του ΔΕΠ μειώθηκε κατά 36%, και

- οι εγγεγραμμένοι φοιτητές αυξήθηκαν κατά 20%.

Ακόμα θυμάμαι παράπονα μελών ΔΕΠ, ότι εξαιτίας αυτής της μείωσης

υπήρχε δυσχέρεια σε σωρεία θεμάτων, από την ανανέωση συνδρομών

σε ξένα επιστημονικά περιοδικά έως την αγορά εξοπλισμού, ενώ

σε κάποια τμήματα σχεδόν όλο το μη μόνιμο προσωπικό μετανάστευσε, δικαίως, στα ξένα, διότι πολύ απλά χωρίς χρηματοδότηση δεν υπήρχαν προοπτικές.

Η σημαντικότερη επένδυση για μια χώρα είναι η εκπαίδευση και η κατάστασή της στην Ελλάδα είναι γνωστή εδώ και κάποια χρόνια και προ κρίσεως. Και έχει αφεθεί στην τύχη της. Οι όποιες εξαιρέσεις λαμπρών πανεπιστημιακών, που υπό αντίξοες συνθήκες κάνουν θαύματα, δεν αναιρούν τον κανόνα.

 Ένα υποχρηματοδοτούμενο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να επιτελέσει το σκοπό του και κάποιες θεωρίες τύπου «να γίνουν αυτοδύναμα τα ελληνικά πανεπιστήμια, πουλώντας πατέντες, τεχνογνωσία και υπηρεσίες όπως τα αμερικανικά» απαντώνται άνετα με στοιχεία, που δείχνουν, ότι κορυφαία πανεπιστήμια τύπου Χάρβαρντ και ΜΙΤ λαμβάνουν κανονικότατη και παχυλή ομοσπονδιακή επιχορήγηση και μάλιστα υπέρτερη των προερχομένων από ιδιώτες κονδυλίων.

Ακούει, άραγε, η κυβέρνηση;

 

Επειδή η συζήτηση τείνει να ξεφύγει από το πλαίσιό της :

1. Ένα πανεπιστήμιο χρειάζεται πόρους για να λειτουργήσει. Ακόμα και φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση, διότι κανένα σοβαρό κράτος ΔΕΝ  αφήνει την εκπαίδευση να γίνει ζήτημα διδάκτρων και δωρεών. Το αναφέρω, διότι κατά καιρούς γίνεται λόγος για την ανάγκη τα ελληνικά πανεπιστήμια να γίνουν αυτόνομα οικονομικά και να μην πληρώνει το κράτος δεκάρα για τη συντήρησή τους, κάτι το οποίο φανερώνει τρομακτική άγνοια στο επίμαχο θέμα.

2. Τέθηκε το θέμα των διδάκτρων με παραπομπή σε ξένα πανεπιστήμια.    Μόνο που σε αυτή την παραπομπή παραλείφθηκε κάτι βασικό, ότι οι φοιτητές αυτών των ξένων πανεπιστημίων μένουν σε φοιτητικές εστίες και δεν ξεπουλιούνται οι δικοί τους για να τους νοικιάσουν αχούρια των 30 τ.μ. με αντίτιμο σα να νοικιάζουν δυάρι στην παραλιακή χωρίς να

 υπολογίζω τι πληρώνουν σε ρεύμα.

3. Αντί να διαψευσθεί το νούμερο, που το ΕΜΠ επικαλείται, εισφέρονται επιχειρήματα τύπου «να εξαφανιστεί η λαμογιοαριστερά» και

«να οργανωθούν καλύτερα τα πανεπιστήμια», που είναι δύο ωραιότατοι τρόποι αφενός για να καταδειχθούν ιδεοληψίες αφετέρου για να παραπεμφθεί η λύση του προβλήματος στα ίδια τα πανεπιστήμια και με μειωμένη χρηματοδότηση. Αλλού διαβάζω, ότι τα νούμερα του ΕΜΠ δεν είναι αξιόπιστα και, αντί να εισφερθούν επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης, σχολιάζεται, ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε αυτούς, που τα αναφέρουν.

Έτσι, όμως, απλά δεν γίνεται κουβέντα. Εκτός αν το πρόβλημα είναι, ότι

οι αρχές του ΕΜΠ μίλησαν για το κυριότερο πρόβλημα των πανεπιστημίων

 μας και αποκάλυψαν μια δυσάρεστη αλήθεια.

4. Γιατί η χρηματοδότηση είναι το κυριότερο ζητούμενο

σε ένα πανεπιστήμιο;;;   Διότι από εκεί ξεκινούν τα πάντα, από την πρόσληψη προσωπικού έως τη χρηματοδότηση μιας έρευνας και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων. Αν ένα πανεπιστήμιο ελάμβανε 20 ευρώ το χρόνο το 2009 για την κάλυψη των αναγκών του και σήμερα λαμβάνει 3, τότε με κάθε σεβασμό αλλά όσο καλή διαχείριση και αν κάνει, με 3 ευρώ δεν μπαλώνονται οι τρύπες του προϋπολογισμού του.

5. Πάσχουν οργανωτικά τα ελληνικά πανεπιστήμια ;;;

Όσοι έχουμε περάσει από αυτά, απαντάμε, ότι πάσχουν χωρίς αμφιβολία.

Όταν, όμως, ως επιχείρημα για τη μη χρηματοδότησή τους αναφέρεται

 η έλλειψη οργάνωσης και όχι ότι το κράτος μας αδιαφορεί για την καλύτερη χρηματοδότησή τους, τότε βγαίνει το συμπέρασμα, ότι δεν έχει γίνει κατανοητή ούτε η καλύτερη χρηματοδότηση ως επένδυση για την εκπαίδευση ούτε ότι το κράτος μας με το πρόσχημα της κρίσης αδιαφορεί για αυτή την επένδυση και απόδειξη είναι η κατάσταση σε κάθε βαθμίδα της δημόσιας εκπαίδευσης.

 Το κράτος μας, επίσης, μπορεί ευχερώς να ελέγξει την πορεία των κονδυλίων ενός πανεπιστημίου. Στην πράξη, όμως, δεν το κάνει.